Kad je Edmundu Mekliniju, bankaru iz Teksasa, loše krenulo zbog građanskog rata koji je tih godina besneo američkim kontinentom, napustio je svoju kancelariju i prekrasnu kuću i pobegao sa porodicom na Jug, u Luizijanu. Za svoj novi dom odabrao je ostrvo Ejveri, usred močvare, na pola puta između Nju Orleansa i Baton Ruža, a koje je nasledila njegova supruga Mari Eliza, kći kapetana Bena Ejverija, poznatog engleskog gusara. Brojke, račune i zelembaće koji tih godina nisu imali veliku vrednost, Ed je zamenio baštom u kojoj je sadio prekrasne ljute papričice, tipa habanero, crvene i sjajne. Naime, semenke je nekoliko godina ranije dobio od grupe vojnika koja se vraćala iz rata sa Meksikom ( sam naziv Tabasco je inače naziv jedne meksičke pokrajine). Od papričica je uz dodatak sirća i soli, koja se vadila iz rudnika smeštenog upravo u centru ostrva, spremao sos, koji je rado jeo, ali i delio prijateljima i slučajnim prolaznicima, koristeći prazne bočice od parfema. Kad je rat napokon završio, Eda više nije zanimao posao u banci, već je na nagovor prijatelja počeo šire proizvoditi i prodavati svoj tada već slavni sos. Bilo je to davne 1868. godine kada i započinje priča o Tabascu.
I dan danas na ostrvu se nalaze jedini pogoni na svetu koji proizvode jedinstveni sos, a koji se izvozi širom planete. U velikim dvoranama, koje se mogu posmatrati kroz staklo, poluprerađene samlevene papričice stavljaju se u hrastovu burad, koja su prethodno korišćena za viski poput Džek Denijelsa i Džim Bima. Burad se hermetički zatvaraju, a gornja strana se pokriva krupnom solju, koja se izvlači iz rudnika. Smesa ostaje na sazrevanju u podrumima najmanje tri godine. Tek tada se čuveni crveni sos prebacuje u bočice, koje se takođe proizvode na ostrvu i to u dnevnoj količini od 720 000.
I nakon više od sto godina, kompanija Tabasco je još uvek "porodična stvar". Preko 140 potomaka s prezimenom Meklini odlično živi deleći profite i deonice. Jedino se proizvodnja papričica, preko 90%, preselila južnije, u Srednju i Južnu Ameriku, međutim koristeći isključivo seme s ostrva Ejveri. Kao i pre više od sto godina, na ostrvu, odmah pored fabrike, u niskim, drvenim kućicama žive radnici sa svojim porodicama. Na ostrvu, koje se automobilom obiđe za 15 minuta, postoje osim rudnika soli, i luka za pristajanje manjih brodova, škola, pošta, prodavnica i naravno nekoliko dobro skrivenih vila, kojima na vratima piše Meklini.
Uspeh Tabasca je uspeh porodice Meklini. Mlađi se potomci sve više bave sponzorisanjem brojnih kulturnih inicijativa, promocijama kajun i kreolske kuhinje. Međutim, i današnja, peta generacija sledi Edovo učenje o doslednosti i strogim pravilima. I kao pre gotovo 140 godina, pred berbu papričica ponavlja se uvek isti ritual. Naoružani drvenim štapićima, koji su na jednom kraju obojeni u jarko crvenu boju, poznati "baton ruž", naslednici Edmunda Meklinija, kruže plantažom tražeći papričice koje bojom najviše odgovaraju boji na štapiću. Ako ih ima toliko da ih ne mogu prebrojati, znači da berba može da počne.